Drama huis

Daar lig je dan 's ochtends op je bed in het hotel. Nog zo moe van de reis maar toch uit bed moeten gaan omdat het ontbijt voor je klaar staat. Maar niet zomaar een ontbijt, maar een Engels ontbijt. Maar wat dacht Lydia: ' ik ga niet op mijn eerste dag hier in Engeland al direct een Engels ontbijt eten. Dat hou ik niet binnen. En gelukkig... gelukkig stonden er ook normale dingen zoals toetjes, brood en cornflakes. Na het ontbijt zijn Rocher en ik de stad in geweest om Lincoln een beetje te gaan verkennen. De dingen die ik heb gezien waren echt mooi. Om 12 uur werden we weer opgehaald door Emma. Zij heeft ons naar ons verblijf gebracht voor 3 maanden. Toen we eenmal de sleutel hadden gekregen en betaald hadden was het zover. De vragen die in mijn hoofd spookten waren: hoe zit het eruit? Is het schoon? Welke personen wonen erin? enzovoort. Eenmal bij mijn huisje aangekomen te zijn werd ik steeds zenuwachtiger. Toen ik de deur opendeed en naar binnen keek schrok ik enorm. Er was ten eerste niemand aanwezig en ten tweede het was een grote bende. De grond was bestrooid met etensresten. De afwas stond er nog en overal was schimmel en oud eten te bekennen. De moed zakte mij in de schoenen maar ik dacht ik blijf positief. De bewoners ruimen dit vast straks op en dan is er niks aan de hand. Toen dacht ik mijn kamer is vast schoon. Toen ik mijn kamerdeur open deed was het gelukkig schoon. Wel klein maar het was goed zo. Daarna gingen we naar Rocher zijn huisje. Rocher was bang dat hij ook zoiets aantrof. Toen we bij hem binnenkwamen was het een paradijs. Alles was schoon en opgeruimd. Toen was het zover. Ik moest weer terug naar mijn huisje. Toen ik binnenkwam kwam er een jongen uit een kamer lopen. Ik vond dat raar omdat het een meidenhuis zou zijn. De jongen had geen tijd om te praten omdat hij snel weg moest. Ach ja dacht ik. Laat ik maar mijn koffers uitpakken. Toen ik mijn koffers uitgepakt had hoorde ik iemand binnenkomen. Ik ben na beneden gelopen en heb een praatje gemaakt in mijn beste Engels. Tja het meisje zei alleen dat zij deze troep niet had gemaakt en het ook niet ging opruimen. Toen liep ze mij straal voor bij en liep naar haar kamer toe. Ik dacht echt... Wat is hier aan de hand? 

Na een tijdje gingen Rocher en ik maar boodschappen doen. Toen we eenmal een grote supermarkt hadden gevonden werden we gebeld door Emma. Ze vroeg of we mee gingen naar het theater. Dat leuk ons wel leuk dus we gingen mee. In het theater treedde er een draq queen op. genaamd: La Voix. Ook al vond ik de avond het optreden niet leuk, ik was al blij dat ik er weer even uit mijn huisje was.

Na het optreden ben ik terug gegaan naar mijn huisje. Nog steeds niemand te bekennen. Ik dacht ik ga lekker slapen maar dat was een mooie droom. De meiden kwamen thuis maar niet alleen. Ze hadden mannelijk gezelschap meegenomen en muziek. Ik dacht echt wat doe ik hier. Ik heb maar geprobeerd te slapen en de volgende dag weer goed te beginnen.

De volgende dag heb ik toch Emma maar even ge contact over de nacht en hoe ik mij voelde. Ze gaf aan dat ik ze niet wou dat ik hier 3 maanden zat. Ze ging er dus alles aan doen om een nieuw huisje voor mij te zoeken. Na veel gezoek kan ik waarschijnlijk maandag overgeplaatst worden na een ander huisje om op nieuw te beginnen en dit allemaal snel te vergeten!

Een toepasselijke spreuk: Je moet eerst t dieptepunt raken voor dat je het hoogtepunt kan behalen!